ödünç işler

https://burakdelier.wordpress.com/works-2/notes-from-my-mobile-2013/

                  https://vimeo.com/176790949

              “Notes from Burak Delier's Mobile”

              ödünç işler I, 2017 Ayfer Karabıyık

 ödünç işler II

Für eine Nacht im Stehen. Ein Inhaftierungsfall

Ayfer Karabıyık presents the last part of Borrowed Works series, one night stand - a retention event. Artists İpek Burçak with Mix performance and Gülce Fitzek with Pulse performance will accompany Karabıyık's night.

Overturning the appropriation art
Appropriation art has turned out to be one of the prominent discussions with the rise of contemporary art. But, besides judicial terms, how can we look at the art of appropriation, the use of quotation, inspiration, emulation, and the originality? Can we establish a chain between every art movement, artist and works that has developed since the primitive ages? When we look at the expressions produced by the cultures in the world, not just in terms of visual arts, can we claim that the history of religions is also an example of appropriation? Or can we take the example of the successive nation-state processes and the culture that nation-states produces as an example to the art of appropriation? 

Zeki Faik İzer, one of the pioneers of modern Turkish painting symbolizes the appropriation idea from European modernism to newly established nation-state. He copies the Eugène Delacroix's Liberty Leading the People (1830) and paints The Road to Revolution (1933). He paints Turkey's (and the Turkey-like states) nation-state process with almost same forms. But he also localizes the painting by covering the chest of woman, putting her on a column of marble instead of barricades and placing Atatürk, the leader of Turkey into the painting. However, the artist also states that he does not embrace this picture in his later explanations. Almost an iconic status about the relationship of Turkish modernism with the artists. 

Reproduction has a significant role in academic education. But what is the meaning of reproduction, besides technical exercise or training process? How is appropriation applied as an artistic production practice as a contemporary art method? Or, what does to receive, inspire, emulate, twist, select and reshare mean?

Ayfer Karabıyık likes using ready-made materials, communicating with the artists she is interested in and to get in touch with their work and art in her Borrowed Works series. She takes other artists works and turns these to other directions and tries to find out if any other possibilities. She makes a selection from his inventory and reinterprets it. However, Karabıyık also discusses the appropriation practice itself and looks at the alternatives of conventional means of appropriation.

Let's look at the other two works in Karabıyık's Borrowed Works series. She re-shoots artist Hito Steyerl's iconic How Not to Be Seen: A Fucking Didactic Educational .MOV File video by closing his eyes with his mobile phone. Karabıyık reinterprets Steyerl's understanding of visibility in the new media with her own visibility. Steyerl's video is actually gives reference tı the comedy group Monthy Python's video film mocking educational BBC film. These three jobs are linked together in a chain.

Karabıyık re-exhibits artists Burak Delier's video diary shot by his own cell phone Notes From My Mobile just changing the work's title. She makes a secondary reading of Delier's critique of the artist's need to create his aura and express himself through social media. As an artist opponent to the mainstream art practices, Karabıyık 's work overlaps with Delier's work. Karabıyık does not make "appropriation art", but she whirles the main and intermediate arteries of and openes new channels.

Ayfer Karabıyık invites both the artists she communicated with and the audience to a one-night stand in her "one night stand: one retention event". Karabıyık retains artist Rafet Arslan's drafts that produceed for a group exhibition. Karabıyık, who organizes the blog of that group exhibition, does not publish the drafts sent by Arslan. What we see in this night is the material that Arslan inspires, listens to and reads while working, and forms the basis of Karabıyık's exhibition.

The practices of transformation and reinterpretation in Karabıyık's works asks us questions about originality in contemporary art, interaction between artists and reinterpretation.

Kültigin Kağan Akbulut

one night stand - a retention event
26. April, 7.30pm
Sandershäuser Str. 79, 34123 Kassel

Temellük sanatını altüst etmek

Sanatta temellük çağdaş sanatın yükselişiyle beraber öne çıkan tartışmalardan birine dönüştü. Ancak temellük sanatına, alıntıya, esinlenmeye, öykünmeye ve orijinaliteye hukuki terimler dışında nasıl bakabiliriz? İlkel dönemlerden bu yana gelişen her sanat akımı, sanatçı ve eser arasında bir temellük zinciri kurabilir miyiz? Sadece görsel sanatlar açısından değil, dünyadaki kültürlerin ürettiği anlatımlara baktığımızda dinler tarihinin de birer temellük örneği olduğunu iddia edebilir miyiz? Ya da birbirinin ardılı olan ulus devletleşme süreçlerini ve ulus devletleşmenin ürettiği kültürü temellük sanatına birer örnek olarak ele alabilir miyiz?

Modern Türk resminin öncülerinden Zeki Faik İzer, EugèneDelacroix'nın Halka Yol Gösteren Özgürlük (1830) resmini İnkılap Yolunda (1933) ismiyle kopyalayıp Avrupa modernizmini yeni kurulan bir ulus devletin kültürüne temellük etme düşüncesini simgeleştirir. Türkiye'nin (ve Türkiye benzeri devletlerin) ulus devletleşme sürecini neredeyse aynı formlarla tekrar çizen İzer, öndeki kadının göğsünü kapatmak, kadını barikat yerine mermer bir sütunun üzerine yerleştirmek, arkaya lider Atatürk'ü yerleştirmek gibi millileştirme çabalarında bulunur. Ancak sanatçı yıllar sonraki açıklamalarında bu resmi sahiplenmediğini de belirtir. Türkiye modernleşmesinin sanatçılarla olan ilişkisine dair neredeyse ikonik bir durum.

Akademik resim eğitiminde reprödüksiyon önemli bir yere sahip. Ancak teknik bir alıştırma ya da eğitim sürecinin bir parçası olmasının dışında reprödüksiyon nasıl bir anlama gelebilir? Bir çağdaş sanat metodu olarak temellük bir sanatsal üretim pratiği olarak nasıl uygulamaya geçirilir? Ya da alt bölümlere ayırırsak alma, esinlenme, öykünme, başka yöne çevirme, seçme ve yeniden paylaşma nasıl anlamlar ifade eder? 

Ayfer Karabıyık Ödünç İşler ismini verdiği serisinde hazır materyalleri kullanmayı, ilgi duyduğu sanatçılarla iletişime geçmeyi ve onların işleriyle ve sanat nesnesiyle cebelleşmeyi seviyor. Başka sanatçıların işlerini alıp farklı yönlere çeviriyor, yeni olanaklara alan açıp açmayacağına bakıyor. Elindeki envanter arasından bir seçki yapıp yeniden yorumluyor. Ancak Karabıyık bir yandan da temellük pratiğinin kendisini de tartışmaya açıyor ve konvansiyonel temellük yollarının alternatiflerine bakıyor.                                          

Karabıyık'ın Ödünç İşler serisindeki diğer iki işe bakalım. Sanatçı HitoSteyerl'in ikonik How Not to Be Seen: A Fucking Didactic Educational .MOV File çalışmasını kendi gözüne cep telefonu yardımıyla kapatarak yeniden çeker. Steyerl'in yeni medyada görünürlük üzerine yaptığı okumayı Karabıyık kendi görünürlüğü üzerinden yeniden yorumlar. Steyerl'in videosu da aslında komedi grubu Monthy Python'ın eğitici BBC çekimlerini alaya alır. Üç iş zincirleme şekilde birbirine bağlanır.

Burak Delier'in cep telefonuyla kendi günlüğünü çektiği Notes From My Mobile işinin de sadece ismini değiştirerek yeniden sergiler. Delier'in sanatçının aurasını oluşturma ve kendini sosyal medya yoluyla ifade etmesi gerektiği üzerine eleştirel okumasını ikincil bir okumaya tabi tutar. Ana akım sanat pratiklerine muhalif bir sanatçı olarak Delier'in oluşturduğu işle onu yeniden bozan Karabıyık'ın işleri çakışır. Karabıyık "temellük sanatı" oluşturmaz, temellük sanatının ana ve ara arterlerini birbirine dolar ve yeni kanallar açmaya çalışır.

Ayfer Karabıyık "tek gecelik ayakta: bir alıkoyma vak'ası" etkinliğinde izleyiciyi hem kendi iletişime geçtiği sanatçıyı hem de izleyiciyi tek gecelik bir ilişkiye davet ediyor. Karabıyık, sanatçı Rafet Arslan'ın bir grup sergisi için ürettiği işlerin taslaklarını alıkoyuyor. Serginin blogunu düzenleyen Karabıyık, sanatçılardan materyal istediğinde Arslan'ın gönderdiği taslakları yayınlamaz. Bu gecede gördüklerimiz de Arslan'ın ilham aldığı, çalışırken dinlediği ve okuduğu materyaller Karabıyık'ın sergisine temel oluşturur.

Karabıyık'ın işlerindeki dönüştürme ve yeniden yorumlama pratikleri bize çağdaş sanattaki orijinallik, sanatçılar arası etkileşim ve yeniden yorumlama alanına dair sorular sorduruyor.